Το δικό μου ταξίδι προς την Ευημερία ξεκίνησε από μια φτωχή εργατική γειτονιά, στην οποία η έννοια Ευημερία αποτελούσε επαναστατική λέξη.
Και η μόρφωση ήταν αγαθό των λίγων. Η καθημερινότητα των ανθρώπων κυλούσε με σημαία τις λέξεις: Φτώχεια, Βιοπάλη και Ανέχεια.
Έχετε ακουστά τη φράση: Ορατότης Μηδέν; Ε! Για γειτονιές σαν εκείνες που μεγάλωσα γράφτηκε.
Αν με ακολουθείτε για κάποιον καιρό, μάλλον θα ξαφνιάζεστε με τα παραπάνω. Ωστόσο, η αρχή της ζωής μου ήταν δύσκολη, αρκετές φορές δυσάρεστη, με αρκετή θλίψη και με πολλούς σκοπέλους προς την πρόοδο μου. Εκεί όμως, γύρω στα δεκαεννιά, έχοντας περάσει έναν ολόκληρο χρόνο μετά το Λύκειο, εκτός σχολείου, δουλεύοντας ως εργάτρια σε μια βιοτεχνία ρούχων, κάτι κινήθηκε μέσα μου. Ακριβώς μόλις ξύπνησα, κοιτάζoντας το ταβάνι ακούω μια φωνή μέσα μου να λέει:
“Αυτό δεν είναι για σένα. Θα το αλλάξεις!”
Ήταν μια φωνή από εκείνες που δεν σηκώνουν δεύτερη κουβέντα. Από εκεί και πέρα ξεκίνησε το ταξίδι μου προς το Φως και την αληθινή Ευημερία που μάλλον έχετε παρατηρήσει ότι χαρακτηρίζει την καθημερινότητα μου πια.
Ήταν εύκολο;
Θα αστειεύεστε...
Σχολή το πρωί και δουλειά το απόγευμα. Ένα πρόγραμμα που ξεκινούσε στις 6:00 το πρωί και τελείωνε στις 10:30 το βράδυ. Μαθήματα αγγλικών, πωλήσεις από πόρτα σε πόρτα, βοηθός σε βιοτεχνία, πλήρωμα σε σκάφος. Μέχρι να ολοκληρώσω τις σπουδές μου έκανα ό,τι δουλειά μου προσφερόταν για να μπορώ να πληρώνω τα δίδακτρα της (πολύ καλής) σχολής που είχα επιλέξει.
Εκτός από μια αναμενόμενη υπερκόπωση εκεί γύρω στα 26 μου και δύο πτυχία, απέκτησα και πολύ καλή δόμηση του μυαλού μου, ιεράρχηση των αξιών μου και γαλούχηση σε προοδευτικούς τρόπους εργασίας. Γνώρισα πολυ-πολιτισμικές κουλτούρες και επέλεξα ακόμη πιο συνειδητά το ποια θέλω να είμαι. Και κυρίως...ποια δεν θέλω να είμαι.
Λίγα χρόνια μετά, δημιούργησα την πρώτη δική μου επιχείρηση, ένα Κέντρο Ξένων Γλωσσών. Με πολύ μεράκι και πολύ κέφι, με την συνέταιρο μου δημιουργήσαμε ένα νέο κύμα εκπαίδευσης στην περιοχή μας, το οποίο ενίσχυε όχι μόνο την γραμματική και το λεξιλόγιο των παιδιών αλλά και την αυτοπεποίθηση, την κοινωνικότητα και την αυτοεκτίμηση τους. Ενίσχυε τον σεβασμό μέσα στην τάξη και τον αλληλοσεβασμό μέσα στην οικογένεια. Για δώδεκα ολόκληρα χρόνια το σχολείο αυτό έθρεφε την ανάγκη μας για δημιουργία. Ένας πλούτος δραστηριοτήτων, σεμινάρια για γονείς, θεατρικές παραστάσεις, εκδρομές στο εξωτερικό, μας έκαναν να νιώθουμε ότι βοηθάμε αυτά τα παιδιά να είναι κάτοικοι της Ελλάδος αλλά να γίνουν πολίτες του κόσμου.
Κάπου εδώ θα αναρωτιέστε: Και πώς στράφηκα στην προπόνηση ενηλίκων;
Θυμάμαι ακόμα εκείνες τις εξετάσεις για το ανώτατο πτυχίο αγγλικών που έδινε ένα τμήμα μου. Το Proficiency αν έχετε ακουστά.
Πέρασαν όλοι μας οι μαθητές (κάτι συνηθισμένο για το σχολείο μας) εκτός από… την καλύτερη μαθήτρια μου! Μας ήρθε σαν ένα σοκ.
Ο λόγος ήταν ότι είχε τόσο μεγάλο στρες, που βίωσε συναισθηματική πειρατεία τα πρώτα δέκα λεπτά του ακουστικού τεστ (Listening) με αποτέλεσμα να περάσει σε όλα τα άλλα μέρη των εξετάσεων εκτός από αυτό, το οποίο ήταν και το πιο εύκολο για εκείνη.
Για μένα αυτό ήταν ένα σημείο καμπής. Ήθελα να βάλω ένα τέλος στο ανεξέλεγκτο άγχος που έτρωγε τα παιδιά όταν επρόκειτο να δώσουν εξετάσεις. Έβλεπα παιδιά μέσα στην υγεία και τη χαρά να μετατρέπονται σε εφηβικά σκιάχτρα που τα τρώει το άγχος για τις πανελλήνιες και τα πτυχία. Παιδιά που έμεναν η σκιά του ευατού τους από την πίεση των εξετάσεων και της κοινωνίας.
Το επόμενο πράγμα που έκανα είναι να κλείσω τα εισιτήρια και να ταξιδέψω στο Άμστερνταμ, για να παρακολουθήσω ένα πρόγραμμα Πιστοποίησης Νευρογλωσσικού Προγραμματισμού (NLP) για το οποίο είχα εξαιρετικές συστάσεις.
Kαι εδώ είναι η ώρα της παύσης...
Εκείνη η Ελίνα που έφυγε δεν επέστρεψε ποτέ. Στη θέση της γύρισε μια άλλη, η οποία είχε μάθει πως πολλά πράγματα τα οποία νομίζουμε ανυπέρβλητα εμπόδια μέσα μας...αλλάζουν. Δυσκολίες που πίστευα ότι δεν αντιμετωπίζονται, έμαθα πώς να τις αντιμετωπίζω, και πώς να μαθαίνω και τους γύρω μου να κάνουν το ίδιο.
Αμέσως μετά την πιστοποίηση μου στην Ολλανδία, επέστρεψα στην Ελλάδα όπου άμεσα ξεκίνησαν να έρχονται σε μένα γνωστοί μου για να τους βοηθήσω να ξεπεράσουν τα δύσκολα συναισθήματα που τους κυρίευαν μέχρι τότε.
Λίγο καιρό αργότερα, η προπόνηση ενηλίκων είχε αποκτήσει τόσο μεγάλο χώρο στη ζωή μου, που δεν υπήρχε χρόνος πια για το σχολείο μας και προχωρήσαμε στην πώληση του.
Σήμερα, σχεδόν δέκα χρόνια μετά, μετά από μερικές χιλιάδες ώρες Coaching και εκατοντάδες σεμινάρια, σε κοινά από 7 μέχρι 500 άτομα, επενδύω πλέον όλη μου την δημιουργικότητα στο να προπονώ ανθρώπους που έχουν αποφασίσει ότι θα αλλάξουν το μέρος μέσα τους που τους απομακρύνει από την Ευημερία τους.
Ανθρώπους που δεν βρίσκουν άλλο νόημα στο να φορούν το ρούχο του Θύματος ή του Αδύναμου και έχουν πάρει στα σοβαρά την απόφαση να μάθουν πώς θα γίνουν Συνειδητοί Δημιουργοί της Ευημερίας τους.
Έχω δημιουργήσει το δικό μου διαδικτυακό σχολείο για ενήλικες, την Ενελπίς και συνεχίζω με ακόμα μεγαλύτερο πάθος να βοηθώ τους ΕνΕλπίδες μου, να αποκτήσουν την κυριαρχία της ζωής τους και να ζήσουν με Ευημερία.
Και κάτι τελευταίο.
Αυτό που έχω εγώ περισσότερο από εσάς που με διαβάζετε αυτή τη στιγμή είναι μόνο ένα:
Εγώ έχω μεγαλύτερη πίστη στο ότι μπορείτε να τα καταφέρετε από ό,τι εσείς.
Και ο λόγος είναι ότι το έχω πλέον δει να συμβαίνει στους μαθητές μου ξανά, και ξανά και ξανά...και ξανά.
Σας ευχαριστώ για τον χρόνο σας.
Να είστε καλά.
Ελίνα
